Blue Riot Combo Blues Het Volkshuis Willebroek (07-09-2019) reporter & photo credits: Marcel info band: Blue Riot Combo © Rootsville 2019

Guur weer, regen, wind en koude. De herfst is blijkbaar veel vroeger in ons land dan verwacht. Gezien er momenteel veel betere dingen te doen zijn dan naar onze povere Rode Duivels te kijken, trok ik richting Willebroek, want daar zou een andere match worden gespeeld met de Blue Riot Combo. De laatste maal dat ik dit viertal aan het werk zag was op Duvelblues, tijd dus om daar wat verandering in te brengen.

Ah Willebroek, gemeente van het Kanaal en zijn befaamde brug maar ook van zijn Volkshuis, nog een echt “Sossenkot” begot en ook de plaats waar Nick en Saskia de plak zwaaien achter de toog. Een jong, sympathiek koppel, dat de zaal van de kroeg ter beschikking stelt voor de repetities van het Combo. Als tegenpresatie spelen de jongens al eens gratis ten dans als bedanking. Niet de grote massa was komen opdagen maar de kroeg zat aangenaam vol wanneer onze bluesboys de eerste tonen de zaal inspeelden.

Blue Riot Combo is echt een band naar mijn hart. Een old-school, no nonsense bluesband die ons terug brengt naar de grote meesters. Little Walter, Big Walter, Muddy Waters, Howlin' Wolf, Amos Milburn, Willie Dixon, Sonny Boy Williamson I and II, Jimmy Reed, T-Bone Walker en dit om er maar enkelen op te noemen. Tussendoor vergeten ze ook niet wat eigen nummers in hun set te weven, waardoor een aangename avond steeds wel gegarandeerd wordt.

De band bestaat nog steeds uit Serge ofte Hoboken Slim aan de drums, Werner in de band gekend als W.B. aan de Mississippi saxofoon, Bart ofte B.J. op gitaar en King Norre, voor de gelegenheid getooid met witte hoed,  aan de staande bas. Zoals te verwachten kregen we leuke bluesgrooves met blues uit de begin periode van het elektrisch tijdperk en dus geladen met muziek van uit de 'Chess' periode met onder meer werk van songwriters Willie Dixon en Jimmy Reed. Een reis dus doorheen het glorieuze verleden van de blues. We kregen zoals te verwachten een optreden in twee sets vol van lekkere old-school blues, en zeg zelf, wat heeft een mens meer nodig op een gure zaterdagavond.

Stipt op tijd knalde ‘Need My Baby’ van Big Walter Horton door de boxen, gevolgd door ‘Rollin And Tumblin’ van Muddy Waters en een eigen nummer getiteld ‘ Sunk To A New Low’. Het zou niet het enige eigen nummer zijn dat we te horen kregen, want in de loop van de avond hoorden wij ook nog ‘Sweet Little Woman’ en het instrumentaaltje dat ‘Blue Riot Hook’ heet. Ondertussen is de band al een tijdje bijeen en geraken ze meer en meer op elkaar ingespeeld. Feit is dat de gasten zich kostelijk amuseerden, wat wel eens met een kleine misstapje gepaard ging, but who cares. Het was Funtime daar vooraan in het hoekje van de kroeg en de leute verspreidde zich over het hele café, en daarvoor komen we toch, niet? Werner, was weer eens top. Wow! Jeezz, that guy plays a hell of a harp !

De rauwe, ietwat doorleefde stem van Hoboken Slim is perfect geschikt voor deze ouwe blues en hij roffelt op zijn drumvellen als een jong veulen. B.J.’s gitaarspel staat als een huis. Uitgemeten solo’ en nooit de hoofdrol opeisend. En zo hoort het mijn gedacht. In dit geheel krijgt ook de bas van Norre een leuke rol en zoals elke basssist betaamt blijft de man de coolness zelve. Voor de pauze nog wat meer Little Walter werk met ‘Just Your Fool’ en ‘Too Late’ en dan tijd voor een korte pauze om de glazen te laten bijvullen.

Het viertal ging op hetzelfde niveau verder in de tweede set. Geen kant en klaar en snel afgewerkte set maar blues gespeeld vanuit de buik en met veel plezier. Nog steeds grote klassiekers in de set zoals Howlin Wolf met ‘Howlin For My Baby’of ‘Hydromatic Woman’ van Joe Hill Louis, waardoor je meteen ook weet waar Lester Butler de mosterd heeft gehaald heeft voor zijn “Automatic”. “Incontounable” was ook Big Bill Broonzy met ‘Key To The Highway’, Muddy Waters en’40 Days And 40 Nights’, ‘Tiger Man’ van Joe Hill Louis om de avond af te sluiten met een schitterende versie van ‘So Long Baby Goodnight’ van Dave Alvin van The Blasters. Wat nog steeds een geweldige song is om een avond af te sluiten.

Na wat aandringen van de aanwezigen konden we nog genieten van enkele bissers, meer dan verdiend trouwens. Iedereen tevreden naar huis dus. Weer een fijne bluesavond achter de kiezen, met leuke gespeelde standards, gewisseld met enkele eigen songs. Wat moet een mens meer hebben?

Marcel